یک هفته بعد از نشست سران روسیه، تُرکیه و جمهوری اسلامی برای تقسیم منافع در سوریه و تنظیم نظم آتی آن، یک حمله شیمایی در جُنوب و یک حمله هوایی در غرب این کشور جنگ زده، میز چیده شده در آنکارا را برهم زده و دامنه محدود سیاست و سُست مایگی نقشه های کوته بینانه این دسته از نقش آفرینان بُحران سوریه را یکبار بهتر به تماشا گذاشته است.
دولت آمریکا در واکُنش به استفاده رژیم سوریه از بُمب شیمایی در جریان تهاجُم به درعا، تهدید به مُجازات رژیم اسدها کرده است. مُتحدان ناتویی ایالات مُتحده نیز علامتهایی از همراهی با این امر ارسال داشته اند.
تحوُل مزبور که رویارویی مُستقیم غرب با دست نشانده روسیه و جمهوری اسلامی را در پی خواهد داشت، به روشنی آشکار ساخته که با وجود صرف هزینه مادی و انسانی کلان برای لشکر کشی به سوریه، سرمایه گذاران هنوز چیزی برای نقد کردن ندارند.
صف کشی غرب همزمان با حمله جنگنده های اسراییلی به بُزُرگترین پایگاه هوایی رژیم اسدها در حُمص صورت می گیرد؛ جایی که نیروهای مُزدور از ایران و روسیه نیز در آن استقرار دارند. اسراییل بدین وسیله رویکرد خود نسبت به نقشه رژیم مُلاها برای حُضور نظامی دایمی در سوریه را به صراحت ابراز داشته و دامنه ای که طرح تنش برانگیز مزبور می تواند بیابد را نشان داده است.
سرچشمه برافروختگی و نعره های جنگی رهبران و پایوران جمهوری اسلامی نسبت به حمله مزبور و همچنین رویکرد آمریکا، کشیده شدن این واقعیت به رُخ آنها است که در باتلاق سوریه فرو رفته اند و راهی برای بیرون آمدن از آن نمی یابند، نه در آنکارا و نه در مُسکو!
چهارشنبه هفته گذشته، آقای روحانی سرخوشانه همراه آقایان پوتین و اردوغان، کیک سوریه را تقسیم می کردند. آنان خُطوط قانون اساسی آتی این کشور را قلم می زدند و ادعاهای ارضی و مناطق نفوذ دلخواه شان را روی نقشه آن علامت می گذاشتند. جنگ سالاران دولتی گرد آمده در آنکارا با همه مشغله های ژئواستراتژیکی، همچنین از یاد نبرده بودند که حجم و اندازه کیسه ای که برای درآمدهای "بازسازی سوریه" و عایدی کُمکهای بین المللی دوخته اند را مُحاسبه کنند.
نشست آنکارا در چشم آنها پایان خوب یک تجاوز نظامی بود که با کشورگشایی و غنیمت گیری پاداش می گرفت. ریشه این خوش بینی ساده لوحانه از یکطرف می تواند چند پیروزی محدود جبهه ای در این یا آن گوشه یک جنگ فراگیر و همه جانبه بوده باشد، از طرف دیگر اما بی تردید ناشی از تنگناهای درگیر شدن در یک جنگ بی انتها است که چونان بُشکه ای بدون ته، منابع آنها را حریصانه می بلعد.
تازه ترین رویدادهای سوریه نشان داد که جنگ به طور عام و یک جنگ تجاوزکارانه خارجی با شرکت طرفهای گوناگون بین المللی به طور ویژه، از منطق خاص خود پیروی می کند و از دینامیزم درونی اش تاثیر و سمت و سو می پذیرد و نه از تمایُل یا اراده بازیگرانی که روی صحنه اش نقش آفرینی می کنند. این برای رژیم جنگ طلب و مُداخله گر جمهوری اسلامی به مفهوم گردش پُر شتاب تر روی مدار درگیری و پا گذاشتن به مرحله ای خونبارتر و پُر هزینه تر در سوریه است.
منبع: ایران پرس نیوز
تمام مقاله هاى منتشر شده تنها بازتاب دهنده نظر نويسنده آن است**